Annem Gibi

ANNEM GİBİ

Kalabalık bir evde büyüdüm ben. Dede, babaanne, amcalar, kardeşlerim.. Dolayısıyla annem ve babam tek tek ilgilenemediler bizimle. Bazen dedem götürdü bizi parka, kimi zaman babaannem yedirirdi öğle ve aksam yemeklerimizi, Çocukluğumuz misafirlerin arasında, annem mutfakta iken geldi geçti...

Zaten abla olan ben, bir kardeşimin daha olmasıyla boyum kadar yük yüklendi sırtıma. En küçüğümüze annelik yaptım.Okuldan gelince ayağımda sallardım annemde işine bakardı.

Anneciğimi hep koşturan,temizlik yapan,büyük büyük kömür bidonlarını tek başına taşıyan bir kadın olarak bildim. Oysa bu yorgunluklar arasında oturup dinlenmeyi bırakın, "Of yoruldum" bile demezdi.

Gece 12 olunca kendi dairemize geçerdik. Sırf bizim gönlümüz olsun, mutlu olalım diye, (yan dairede de babaannemlerin sesten rahatsız olmamaları için) sessiz sinema, isim şehir oynardı bizimle.

Biz onu yirmi dört saatin içinde bir saat yakalayabilirdik. Buna rağmen "Annem bize zaman ayırmadı, ilgi göstermedi" diyemem. Kendi imtihanları, 3 çocuk, sıkıntılı bir kayınvalide- kayınbaba, iki evin sorumlulukları arasında sevgi ve şefkatini hep hissettirdi bize.

Öyle anılarımız olmadı diğer anne kızlar gibi beraber gezemedik.. O zamanlar bundan şikayetçi olsam da büyüdükçe özellikle anne olunca anladım annemi ve onun değerini.
Belki de öğrenemeyecektim onun bana öğrettiği şeyleri çocuk gelişimi kitaplarından...

O yaşantısıyla öğretti rehber oldu...
Fedakarlığı, tevazusu ve sabrıyla...
Anneliğiyle...
Sadeliğiyle..

Ben hep onun gibi olmak istedim
Anne gibi
Annem gibi..

Ummu Hafsa