Dosta Mektup

DOSTA MEKTUP

Dostum,

Bu satırlarımı içim sızlayarak yazıyorum. İçimin sızısını kelimeler dindirir mi bilmem ama yazmak zorunda hissettiğim için kendimi, yazıyorum.

Ne zaman nerede nasıl başlamıştı bu değişim, bu başkalaşma, bu ötekileşme tam olarak kim bilebilir ki! Bildiğimiz bir tek şey var; eski eskide kaldı.  Şimdi her şey değişti.  İşte o nereye çekersen oraya gidecek esnek kelime; değişim. Evet değiştik. Hem de kendimizin bile tahmin edemeyeceği mecralara doğru.  Ve bu değişimi izleyenler, hayret edenler, dua edenler, sitem edenler susup kalmakla yetinince etraf mutasyona uğramış, asimile olmuş,  kimliğini kaybetmiş yığınlarla doldu. Neyden mi bahsediyorum.? Anlatayım.

Hani bir zamanlar bir ülkede bir kral yaşamış demeyeceğim elbet. Ama çok ötelere değil beş on yıl öncesine bakman yeterli dostum. İslam’ı yeni öğrenmenin,  İslam ile yoğrulmanın tadına vardığımız zamanlarda dilimizden dökülen her cümlenin nasıl heyecan ve samimiyet yüklü olduğunu hatırlar mısın?  Ayet miymiş hadi yapalım, sünnet miymiş hadi koşalım derken gecesi gündüzüne karışan bizler ders halkalarında kaldık.  Çeyizsiz gelinleri, üniversite yerine hicabını seçen kızları, eşini cihada gönderen yiğit kadınları,  Ali ile Fatıma’nın mütevazi düğününü, çocuğunun diline Rahmani nağmeleri ilk öğreten anne rollerini oynarken piyeslerde kaldık. Yeni bir elbise almamak için köşe bucak kaçarken dünyadan, elimizde gece yolcuları, dilimizde sahih delillerle 'Siz uzaydan mı geldiniz?' diyenlere karşı,  kimilerinin hayallerinde kimilerininse hiç unutmadığı şahitlikte kaldık.

Ama hiç bir şey piyeslerdeki gibi olmadı.  Rollerimiz yaptıklarımızla çelişmeye başlayınca,  biz bile tanıyamaz olduk kendimizi. En pahalısından gelinlikler, marka abiyeler, ayakkabılar parfümler ve daha neler neler eklenince düğün masrafı listesine , “Bekarken girdiğimiz pardösü ile mi gelin olacağız? Gelin dediğin güzel olmalı” bahaneleriyle yük üstüne yük bindirdik sırtımıza yalnızca. Kimimiz zengine yar oldu gitti kimimiz fakire . Kimimiz kayınvalide ile denendi kimimiz evlatsızlıkla. Öyle yada böyle bir şeyleri kaybederken yavaş yavaş biz hiç farkında olmadık eksilen yanlarımızın. Bir çocuk oldu. Sonra bir ikincisi derken “Aman yoruldum, bittim. Zaten yardımcım yok. Dur bakalım onları bir yetiştireyim” dedik bir daha da çocuk sesi duyamadık hanelerimizde. Ergen gençlerin kavgaları arasında kendimizi derneklere, kermeslere, kurslara, şuraya buraya attık.  Ve bu dışarı hayatında çok şey  öğrendik!  Başörtüsü, ayakkabı, çanta birbiriyle uyum sağlamalıymış, İngilizce bilmeden olmazmış, sofrada meşrubat bardağıyla su bardağı farklı olmalıymış mış da mış....

Bu hayat hoşumuza gitmeye başlamıştı galiba. Hem insanların hoşuna giden bir görüntüyle hem Müslüman kimliğiyle insanlara daha rahat hitap edebilecek, modern bir islam algısı oluşturup ecrimize ecir katacaktık. Üstelik mazeretlerimiz de çoktu. “Eşim öyle istiyor, çocuklara nasıl anlatayım başka türlü” gibi eften püften bahanelerle evimize, hanemize her gün yeni bir şey getirdik dışarıdan.  Pasta süsünden, dantel örtüsünden “Bak çocuğum çok çalış iyi bir yer kazanmalısın. Bu devirde üniversite mezunu olmazsan yüzüne bakmazlar” nasihatleriyle doldurduk benliğimizi. Eski defterlerimizi, yazılarımızı, şiirlerimizi, ağıdımızı dolapların en alt köşelerine sakladık, kimse görmesin, kimse bilmesin eski halimizi diye. “Şimdi böyle olunmalı” dedik, “Artık her şey değişti” dedik ve biz de değiştik işte.

Anlıyor musun dostum. Ve bu satırları okurken neden içimin sızladığını hissedebiliyor musun? Sabah kahvelerine yetişeceğiz diye sabah zikirlerimizi, aksam davetlerini yetiştireceğiz diye akşam zikirlerimizi unuttuk da unuttuğumuzu bile unuttuk. Simdi söylenecek tek şey var dostum edilecek tek dua; Allahım! Bizi bize hatırlat.

Ummu İbrahim